Tōa-pêⁿ-téng (Sió-káng-khu)
Tōa-pêⁿ-téng (-pîⁿ-, -phiâⁿ-; 大坪頂) sī Tâi-oân Ko-hiông-chhī Sió-káng-khu ê siā-lí, lāi-bīn ū kū chn̄g-siā kiam hū-kīn chū 1979 nî khai-sí khai-hoat ê Tōa-pêⁿ-téng Tia̍t-tēng-khu (hoān-ûi hâⁿ ji̍p kè-piah ê hêng-chèng-khu).
Le̍k-sú[siu-kái | kái goân-sí-bé]
Tōa-pêⁿ-téng í-chá sī 1920 nî āu só͘ siat ê Sió-káng-chng ē-té ê tōa-jī, 1935 nî ê sî ū khiā-khí jîn-kháu 1795 lâng[1].
Chham-khó[siu-kái | kái goân-sí-bé]
- ↑ 臺灣總督官房調查課 (1936). 昭和十年末 臺灣常住戶口統計.
 | Pún bûn-chiuⁿ sī chi̍t phiⁿ phí-á-kiáⁿ. Lí thang tàu khok-chhiong lâi pang-chō͘ Wikipedia. |